Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil...

Çarşamba Akşamı Buluşmaları, 27 Haziran 2012

Konu: Halil Cibran'ın Türkçe'ye "Ermiş" olarak adapte edilmiş "The Prophet" adlı kitabındaki "Çocuklar" adlı şiiri ve anlattığı.

Katılımcılar: Ahmet, İbrahim, Kemal, Nilgün, Nuriye, Yıldız

Çocuklar

Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,

Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.

Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler

Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.

Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.

Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.

Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.

Çünkü ruhlar yarındadır,

Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.

Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları

Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.

Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.

Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.

Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür

Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.

Okçunun önünde kıvançla eğilin

Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar

Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.

Halil Cibran

Önce kısa bir özet; Halil Cibran'ın bu şiiri üzerine düşündüğümüz ve konuştuğumuz 2 saat içerisinde, şiirin güzelliği ve dikkat çekmek istediği düşüncenin, doğrunun veya gerçeğin, kişiler için edebi beğeni açısından ortak bir kabul görse bile farklılık gösterdiğini fark ettik. Kişisel yaşamlarımıza indirgediğimizde sevgili Cibran'ı çoğumuz haklı dahi bulsak, anlatılanların pratikte ne kadar uygulanıyor olduğunun çoğu ebeveyn için bir muamma olduğunu düşünüyoruz. Çocuklarınızın, soyunuzun ve değerlerinizin devamı olmak zorunda "olmadıklarının" farkında olabilen, ruhlarını ve fikirlerini özgür bırakabilen ve bunu kabullenmeyi başarabilen kaç kişi varsınız?

Sonuç olarak;

Ahmet: Hayat bir bütündür.çocuk yetiştirme konusunu bir bütünsellik çerçevesinde ele aldığımızda çözüme ulaşabiliriz.

İbrahim: Birlikte büyümek esastır. Çocuk bir bireydir ve bunu böyle kabul etmek gerekir.

Kemal: Biliyoruz ama yapamıyoruz. Yapabilmemiz için içselleştirmemiz lazım. Bu konuda yoğunlaşılması gerekli.

Nilgün: Çocuklarımıza kılavuz olmalıyız ancak kendi doğrularımızı empoze etmeye çalışmamalıyız.

Nuriye: Öznel doğrularımız genel doğruların önüne geçiyor. Çocuklarımız için belirlediğimiz hedeflere doğru yürürken, bütün dünya çocukları için olan hedeflerin önüne geçiyoruz.

Yıldız: Çocuğun hissettikleri aileye ait değil. Yaptığıyla övünmek veya utanmak çocuğa aittir. Aile çocuğunu kendi başarısı veya kendi ayıbı olarak görme hakkına sahip değildir.

Konuşarak geçirilen 2 saatin içeriği sadece bu cümlelerle ifade edilemez belki ama siz okurların fikir sahibi olması için bunun gerekli olduğunu düşünüyorum.

Yorum yapmanızı ve konuyla ilgili fikrinizi belirtmenizi bekliyoruz.

Merve